Met een knoop in mijn maag open ik de mailbox. Yes! Een positieve mail! Iemand die niet wist hoe penibel de situatie is, en graag een taak gaat doen. Want vrijwilligerstaken verplichten, dat is geen beslissing van gisteren. Daar zijn al 3 tot 4 jaar aan vooraf gegaan. Op allerlei manieren zijn mensen gevraagd te helpen: van oproepen via mail, app, sociale media, websites, tot persoonlijke benadering van vele vele mensen. En het antwoord 9 van de 10 keer? Nee. En de reden, men heeft het 'te druk'. Dus als op onze mail positief gereageerd wordt, word ik daar oprecht blij van.
Druk, een van de modewoorden van vandaag de dag. 'Druk' is, naar mijn mening, een emotie die je jezelf oplegt en komt van de keuze die je zelf maakt. Want echt, je hoeft geen stress te hebben of je druk te maken. Het zijn emoties die je jezelf toestaat om te ervaren. Jij plant zelf die agenda vol, en je kunt dat ook niet doen. Jij hebt die keuze. Met andere woorden: kunnen we alsjeblieft ophouden met elkaar te vertellen hoe druk wij zijn. En kunnen we dan alsjeblieft ook meteen stoppen met de competitie over wie het eigenlijk het drukst heeft? 😉 Neem de controle over je eigen agenda en gebruik je tijd en energie voor andere dingen.
En niet alleen de ouders geven 'druk' als oorzaak om geen vrijwilligerswerk te doen, maar geven dit ook op als reden voor hun kind. En die gevoelde druk, die halen ouders het liefst weg bij hun kind. Je kind beschermen voor de grote boze buitenwereld. Daar kan ik gerust inkomen. Maar het doet mij ook denken aan het fenomeen curlingouders: Curlingouders zijn net als sneeuwploegouders heel druk met het voorkomen of weghalen van eventuele obstakels in het leven van hun kind. En wat kan het resultaat hiervan zijn: Als deze kinderen in de echte samenleving terechtkomen, is het water ijskoud. Daar zijn ze niet op voorbereid en dan worden ze soms ziek. Behalve zelfredzaamheid creëert het curlingouderschap ook een gebrek aan weerbaarheid, zelfvertrouwen, veerkracht en emotionele intelligentie.
Het zet mij te denken: Ben ik ook een curlingouder? Het geeft te denken... Het zet mij tegelijk ook aan het denken over hoe mijn ouders dat vroeger deden. Zij werkten allebei toen ik puber was. Voelde ik druk van school, bijbaantje, sport, uitgaan andere sociale (verplichte) dingen? Ik kan het mij niet herinneren. Ja, ik had vaak wel iets, maar vervelend, nee. Bovendien werd thuis nog best veel voor me gedaan: de was, het beddengoed, hierheen brengen, daarheen brengen etc. Nee, van mijn kant geen klagen hoor.
Maar goed, vandaag de dag is de handen uit de mouwen voor de vereniging steken maar aan een handjevol mensen gegeven. Gevolg: het voortbestaan van onze club komt in gevaar. Een vereniging is op zichzelf namelijk niets. Het is niet zo dat ik het wel ben omdat ik voorzitter ben en ouders die niets doen, niet. De vereniging, dat is iedereen die er op de een of andere manier bij betrokken is. En als mensen dan zeggen: 'Jullie als vereniging hebben dit besloten en ik ben het er niet mee eens, gaat er echt iets mis. Want a. ik ben net zoveel de vereniging als jij. en b. je hebt zelf besloten niet actief iets bij te dragen. Welke gedachte je daar ook bij had, het is niet dat het nooit is gevraagd. Bovendien had je zelf ook kunnen bedenken dat een vereniging alleen kan bestaan door dat de betrokkenen er actief aan bijdragen.
Velen hebben geen idee wat er allemaal moet gebeuren om een vereniging draaiende te houden. Wat er moet gebeuren om alleen al 1 wedstrijd te kunnen spelen. Daar moet ik misschien ook de hand in eigen boezem steken. Misschien als ik of andere vrijwilligers het beter hadden uitgelegd, had dit niet gehoeven.
Maar daar is het nu te laat voor. Als al die mensen niet vrijwillig een klein steentje willen bijdragen, dan kom je tot de conclusie dat het anders moet. Daarom is in de ALV van 2021 al besloten dat er nieuw vrijwilligersbeleid komt, wat vervolgens is uitgewerkt, en is toegelicht en bekrachtigd in de ALV van dit seizoen (september 2022). En waren al die betrokken mensen daar dan bij aanwezig om nog iets te laten horen? Nee.
Uitzonderingen daargelaten, echt ieder lid en iedere ouder kan gerust zo'n 6 tot 10 uurtjes per seizoen in de vereniging steken. Het seizoen is ongeveer 40 weken lang. Reken maar uit.
----------
Noortje Slot (38) is sinds 2017 voorzitter van de vereniging. Wonend aan de Oude Rijksweg, met man Lex Tas en twee dochters: Lize van 6 en Jula van 3. Zij is lid van Geel-Zwart sinds 2003 en heeft naast de jaren in dames 1, training gegeven, dames 1 begeleid en jeugdteams gecoached.